Ασπρόχωμα ή ασπρούδα: χώμα που προέρχεται από αποσάθρωση μαργαϊκού ασβεστόλιθου και ψαμμίτη. Κρατάει την υγρασία και είναι κατάλληλο για καλλιέργειες.
Βαρικό: το λασπώδες. Αυτό που κρατάει για μεγάλο διάστημα πολλή υγρασία. Τέτοια εδάφη είναι τα αργιλούχα ή τα φρεσκοβρεγμένα.
Κοκκινούρα: υπερτερεί η άργιλος που βρίσκεται σε πρόσμειξη με άλλα συστατικά της γης. Ανάλογα με τις ποσότητες τους κάνουν το έδαφος από λίγο έως πολύ κατάλληλο για καλλιέργεια.
Πετρώδες: αποτελείται από συνεχείς ασβεστολιθικούς όγκους που καταλαμβάνουν μεγάλο ποσοστό έκτασης. Το υπόλοιπο της πετρώδους περιοχής καλύπτουν ψαμμιτικοί και κροκαλοπαγείς όγκοι. Όπου μεταξύ των όγκων υπάρχει λίγο ή πολύ αποσαθρωμένο υλικό - που είναι γονιμότατο - εκεί έχουν αναπτυχθεί θαμνώδη φυτά, μεγάλης ποικιλομορφίας. Στην τοπική ντοπιολαλιά τη μορφή αυτή της πετρο – βλάστησης τη λέμε «σκίμπι» .
Πορί: το συμπαγές, το σκληροψαμμιτικό. Δε βοηθάει στην καλλιέργεια, γιατί είναι φτωχό σε αποσαθρωμένο χαλαρό πέτρωμα (υλικό).
Στούπα: αποτελείται κυρίως από σχιστολιθικά τεμάχια μικρών διαστάσεων. Δεν κρατάει υγρασία. Φτωχό, κατάλληλο για ορισμένες δενδροκαλλιέργειες.
Τραγάνα: μείγμα αποσαθρωμένου σχιστόλιθου, κυρίως όμως ψαμμίτη. Δε λασπώνει εύκολα. Κατάλληλο για καλλιέργειες.
Τροχαλώδες: το χαλικώδες. Πολύ διαπερατό από το νερό, δεν κρατάει υγρασία και δεν ευνοεί τις καλλιέργειες.
Τσίγκα: μείγμα αργιλοσχιστολιθικό. Δεν είναι εύκολα υδροπερατό, λόγω της μεγάλης ποσότητας αργίλου. Είναι πολύ σφιχτό. Υποφέρουν από ξηρασία οι καλλιέργειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου